Wszystko jest najważniejsze — wywiad z Darią Widawską

Ale jak sobie odpuś­cić?

Świadomie – przetłu­maczyć sobie. Nie ma mnie w domu i nic złego się nie dzieje, wszys­tko jest w porząd­ku. Sko­ro świat do tej pory nie runął, to praw­dopodob­nie, jak wyjdziesz gdzieś na godz­inę, to i tym razem również nie runie. To trze­ba sobie przetłu­maczyć zdroworozsąd­kowo.

Tomasz Jas­trun mówi, że przy dwójce małych dzieci trze­ba się napra­cow­ać praw­ie jak przy trójce…

Słysza­łam podob­ną teorię, ale mam koleżankę, która ma trójkę dzieci i ona mi powiedzi­ała: Nie wierz w to. Nigdy! Dwój­ka jest łat­wa do oga­r­nię­cia, trój­ka już jest had­corem.

Powrót do pra­cy był jakimś prob­le­mem?

Tylko orga­ni­za­cyjnym, ale jakoś się udało. Wró­ciłam do pra­cy w teatrze, jak Bruno miał cztery miesiące. Byliśmy w trak­cie prób spek­tak­lu HAWAJE, czyli przy­gody siostry Jane. I musi­ałam być na każdej pró­bie. Umówiłam się wcześniej z Anią Gornos­taj (dyrek­tor Teatru Capi­tol), że wrócę do teatru za jak­iś czas, bo jestem w ciąży i ona czekała na mnie z tą rolą. Jak jest do czego zawodowo wracać, to inaczej prze­chodzi się ten okres.

To sza­le­nie miłe i tak lekko powiedziane, jak­by miała pani wyjść do sklepu po buł­ki i po pros­tu wró­cić … [śmiech]

Tak rzeczy­wiś­cie było, ale to dawało mi pewien spokój, bo miałam do czego wracać.

Czy dzieci w zawodzie aktor­ki, kom­p­liku­ją rozwój kari­ery…

Nie zauważyłam. Myślę, że dzieci gen­er­al­nie kom­p­liku­ją sprawy zawodowe, w każdym fachu. Myśli pani, że tylko w moim? Nie. Oczy­wiś­cie, jak ktoś ma nieprzepartą potrze­bę bycia i gra­nia wszys­tkiego i wszędzie, to będzie miał z tym prob­lem. My po pros­tu staramy się ułożyć życie w taki sposób, by znaleźć równowagę, ona jest trud­na do osiąg­nię­cia, ale staramy się. Wiado­mo, że jak jestem w ciąży i zaj­mu­ję się tylko dzieć­mi w domu, to tęsknię za graniem, ale też zda­ję sobie sprawę, że to jest chwilowe, tym­cza­sowe, że zaraz wrócę, również do spraw zawodowych.

A potem relaks…

Przepraszam, co? Powiedzi­ała pani re-laks? Nie ma takiego słowa w moim słown­iku, nie znam. [śmiech] Mam wraże­nie, że jestem na obro­tach cały dzień i non stop! Jak coś jest niezro­bione, to nieste­ty musi być zro­bione, nieza­leżnie od godziny. Wyjazdy są naj­fa­jniejszym momentem, jeśli chodzi o odpoczynek. Już samo zatrza­śnię­cie drzwi od samo­chodu, jest dla mnie początkiem przy­gody, bo już wtedy wiem, że nikt ode mnie, niczego nie będzie chci­ał. A nawet jak będzie chci­ał, to mnie nie ma i może mnie pocałować w nos (śmiech).

Jest pani pedan­ty­cz­na?

Moż­na tak powiedzieć.

To znaczy, że wiec­zorem kuch­nia błyszczy?

Oczy­wiś­cie, że tak! [śmiech] Trud­nym człowiekiem jestem.

Ja czu­ję inaczej, dlat­ego zapy­tam: najwięk­sze życiowe sza­leńst­wo?

Nie chce pani tego wiedzieć! Naprawdę, nie roz­maw­ia­jmy o tym, bo się nie przyz­nam. Ja w ogóle jestem taka, że napędzam towarzyst­wo, potrafię pojechać abstrakcją i to moc­no. Częs­to prowadz­imy dia­log w bard­zo specy­ficzny sposób, ale to tylko ze zna­jomy­mi, z który­mi się bard­zo dobrze znamy, bo tylko z nimi mamy pewny rodzaj komu­nikacji dosyć abstrak­cyjny, cza­sa­mi cyn­iczny. Różne rzeczy się zdarza­ją, ale nie będę mówiła o jakichś spek­taku­larnych moich akc­jach, bo nie ma sen­su. W takich fun­da­men­tal­nych rzeczach jestem naprawdę nor­mal­na, wręcz nud­na, nawet kil­ka razy spotkałam się z taką opinią dzi­en­nikarzy.

Co dla pani jest najważniejsze?

Nie odpowiem na to pytanie! Nie ma rzeczy nieważnych, wszys­tko jest najważniejsze! Jed­ną z rzeczy, której uczę się od lat, to odpuszczanie w mniej ważnych sprawach. Zaczy­na­jąc od ustaw­ienia kwiat­ka na para­pecie, kończąc na bard­zo ważnych sprawach. Moi mężczyźni bard­zo dziel­nie wal­czą z moim pedan­tyzmem, próbu­ją mnie od tego odwieść i coraz częś­ciej im się to uda­je, co mnie trochę frus­tru­je.

Kiedy im pani ule­ga, czu­je się sła­ba?

Nie, ale czu­ję że mój świat jest nieu­porząd­kowany i oni zupełnie niepotrzeb­nie wprowadza­ją do niego chaos. Próbu­ją, naprawdę się stara­ją, wszyscy trzej.

Gdy­by mogła pani coś zmienić za pomocą czar­o­dziejskiej różdż­ki, to co by to było?

Chci­ałabym być szczu­ple­jsza. Mówią, że to do osiąg­nię­cia (śmiech). Chci­ałabym znać jeszcze ze dwa języ­ki obce. Nie myślę o nauce, tylko tak pani mówi, za pomocą czar­o­dziejskiej różdz­ki i już. Chci­ałabym przeczy­tać więcej książek, mieć więcej wol­nego cza­su. I tyle chy­ba. Pewnie kiedy będę miała czas na relaks, to zre­al­izu­ję to bez różdź­ki…

Więcej cza­su jest ponoć na emery­turze…

Wtedy może nie będzie mnie już nie stać na kursy językowe, będę raczej inwest­ować w leki.

Ma pani obses­je na punkcie zdrowego try­bu życia?

Lubię dobrze zjeść, dobrze to znaczy zdrowo, ale nie mam obsesji na tym punkcie. Jak po drodze spotkam bud­kę z loda­mi, to nie zawsze uda się ją ominąć. Dru­ga sprawa: sport- ostat­nio kole­ga przy­jechał do nas z rodz­iną na dzi­ałkę, wyszedł na trawę, wziął piłkę i stwierdz­ił: pob­ie­gam z chłopaka­mi. Minęło 5 min­ut i miał zła­maną nogę w śród­stopiu, w trzech miejs­cach! Ze sportów, które upraw­iam, to: bieg do samo­chodu z wózkiem, wrzuce­nie dwój­ki chłopców na tylne siedze­nie i jaz­da na tren­ing pił­ki nożnej mojego syna. Jak pooglą­dam sobie taki tren­ing, jestem wyjątkowo wys­portowana, wręcz zmęc­zona sportem. Poza tym praw­ie od roku trenu­ję snu­cie planów na tem­at bie­ga­nia. Praw­dopodob­nie to niedłu­go się wydarzy, konkret­nej daty nie ma, ale może jutro, może pojutrze, może za miesiąc. Jestem na dobrej drodze, bo decyz­ja już jest. Kiedyś bard­zo dużo bie­gałam, ale ter­az braku­je na to cza­su. W  cza­sach liceal­nych w bie­ga­niu byłam nawet wicemistrzynią wojew­ództ­wa.

Roczny planowanie o powro­cie do bie­ga­nia, trochę kłó­ci się peden­tyzmem. To w końcu zadanie, którego pani nie wykonu­je.

Niby tak, ale mam takie jed­no, to samo postanowie­nie od lat, którego się zawsze trzy­mam, bo to jest jedyne, które zawsze speł­ni­am — czyli nic nie postanaw­iać. U mnie w życiu wszys­tko troszeczkę jest zaplanowane, ale jest tez trochę wari­act­wa – to, co chcę i lubię i kocham, robię od ręki, a na niek­tóre rzeczy trze­ba poczekać, bo są mniej ważne, nie ma cza­su. Jak to mówią: lenist­wo. I tak, śmierdzą­cy leń ze mnie w niek­tórych sprawach wychodzi. Jak czegoś nie robię, to to dla mnie nie ist­nieje.

Jest coś czego pani nie lubi?

Gotować. Jaka to nuda! Pięć gar­nków, cztery pal­ni­ki – nigdy nie wiem co z pią­tym zro­bić. Bo ugo­tu­jesz, nas­toisz się nad tymi gara­mi trzy godziny, spocisz, nakroisz, ręce pokaleczysz nożem, odcis­ki na pal­cach zro­bisz. A oni przyjdą i zjedzą wszys­tko w pięć min­ut. I co to za satys­fakc­ja? Żad­na.

Sko­ro zjada­ją w pięć min­ut – to wiel­ka satys­fakc­ja!

Nie upa­tru­ję w tym radoś­ci. Wrzu­cam coś do gar­nka i gotu­ję. Jak już to robię, to robię to dobrze.  Sport nie, gotowanie nie – zaraz wyjdzie, że nie mam żad­nych pasji!

Pasją jest aktorstwo i tu dzieje się sporo…

To praw­da. Jeźdz­imy po Polsce ze spek­tak­la­mi Hawa­je, czyli przy­gody siostry Jane i Di, Viv i Rose, więc bywa, że z dnia na dzień pokonu­ję 800 km. Cza­sa­mi gram po dwa spek­tak­le dzie­nie. Wychodzę po nich i czu­ję zmęcze­nie fizy­czne, ale psy­chicznie jestem bard­zo pod­bu­dowana. Kiedy po spek­tak­lu przy­chodzą do mnie ludzie i dzięku­ją, mówią, że się odstre­sowali, to jest cud­owne. Ostat­nio podeszła do mnie mat­ka z 13-let­nią córką i powiedzi­ała, że dzię­ki sztuce, będą miały pretekst do rozmów. To jest cholernie wzrusza­jące, że usiądą i pogada­ją o czymś więcej niż tylko o tym, co wydarzyło się w szkole. To niesamowicie budu­jące, że porusza­sz jakąś strunę w życiu widzów, może taką, której by sami nigdy nie poruszyli.

Kiedy wys­tępu­ję na sce­nie czy w seri­alu, schowana za kostium, tekst, postać, to czu­ję się w tym dobrze i doda­je mi mocy. Jak ktoś mi każe wys­tępować jako Daria Widawska, tak jak ter­az, to jest gorzej. Cóż ja mogę powiedzieć? Prze­cież jest tylu ciekawych ludzi na świecie!