Dzielna Andzia

Andzia jest jeszcze dzieck­iem, ale musi staw­ić czoło sytu­acji, z jaką nie poradz­ił­by sobie nieje­den dorosły – z utratą najbliższej oso­by. Odkąd pół roku temu odszedł jej ojciec, w jej życiu wszys­tko się zmieniło. Dziew­czynkę bolą nie tylko własne wspom­nienia, ale też bezrad­ność, którą zauważa u mamy. Przechadza­jąc się po zimowym, pokry­tym śniegiem parku, Andzia wspom­i­na wspólne wyprawy, pod­czas których ojciec, zapalony orni­tolog, przekazy­wał jej swo­ją wiedzę i uczył dostrze­gać pię­kno przy­rody. Ter­az to, czego zdążył ją nauczyć, będzie jej potrzeb­ne, aby poradz­ić sobie z pustką po nim. W tych trud­nych miesią­cach będzie mogła liczyć na przy­jaźń kole­gi z klasy, Jere­mi­asza. Towarzyszy jej również pamięć o tajem­ni­cy, którą tata powierzył jej przed śmier­cią. Czy jego obiet­ni­ca się spełni?

Co przyniesie nad­chodzą­ca wios­na? Przy­jaźń i doświad­czanie pięk­na natu­ry uczą małą bohaterkę, że cier­pi­e­niu może towarzyszyć nadzie­ja. Dziew­czyn­ka z parku to książ­ka ciepła, mówią­ca o niełatwych doświad­czeni­ach, ale nie ucieka­ją­ca w płyt­ki sen­ty­men­tal­izm.

Pięk­na opowieść dla młodzieży o wspom­nieni­ach, które bolą, ale też są tym, co posi­adamy naj­cen­niejszego. Autor­ka — Bar­bara Kos­mows­ka mówi o śmier­ci i stra­cie w sposób prosty, a jed­nocześnie pełen sza­cunku dla swoich bohaterów i czytel­ników. Udowad­nia, że o sprawach trud­nych moż­na pisać z wielką pogodą ducha.

Bar­bara Kos­mows­ka, “Dziew­czyn­ka z parku”, wyd. WAB.