Taśma klejąca

Kiedy dziecko nie ma już siły na nieusta­jące wstawanie i przewracanie, siadanie i leże­nie, zmi­anę boku z lewego na prawy, kole­jne pró­by rzuce­nia się na łóżko albo testowa­nia jak daleko moż­na wychylić się z łóż­ka, żeby nie spać na podłogę… zapom­ni­ałam jeszcze o szczy­pa­niu, wale­niu głową po brzuchu, pró­bie zjedzenia kęp­ki wyr­wanych włosów z mojej głowy. Po tym wszys­tkim zaczy­na mruczeć. Siedzę przewies­zona przez ramę jej łóżecz­ka i wypowiadam wszys­tkie znane “zak­lę­cia”, by w końcu odpłynęła. Kiedy widzę jej spowol­nione ruchy, mam coraz więk­szą nadzieję, że lada moment Mor­feusz uwol­ni mnie i nagle wielkie Boooom! Kupa. Włączam światło, zmieni­am pieluchę… potykam się o pozostaw­ioną na podłodze foremkę i mam dość. Umęc­zona jej zmęcze­niem, pod­da­ję się. Wyciągam swój usyp­i­a­ją­cy sprzęt i gdy tylko słyszę jak przeły­ka mleko, jest mi lżej. To kole­j­na nieu­dana pró­ba odstaw­ienia od pier­si. Ostat­nio mała chce nas wziąć gło­dem. Nie chce zupek, owoców, nawet skór­ki od chle­ba. Nie satys­fakcjonu­ją ją nawet pró­by samodziel­nego jedzenia. Rzu­ca butelką, plas­tikowy­mi sztuć­ca­mi i pow­tarza jak mantrę “ma-ma am”, dotyka­jąc jed­nocześnie mojego bius­tu. Jest jak taś­ma kle­ją­ca i to dwus­tron­nie przylep­na. Jak dostanie się w moje ramiona, trud­no ją oder­wać:)  Nasza kochana R. opowiedzi­ała his­torię ze spaceru. Przysi­adły na ław­ce obok mężczyzny z psem. Pol­ka jadła chrup­ki kukury­dziane. Nagle na kolana właś­ci­ciela wskoczył jam­nik. Przeszedł po udach właś­ci­ciela do naszej R. i zatrzy­mał się niemal przed nosem Pol­ki. A ona jak gdy­by nigdy nic, przy­go­towana do zjedzenia kole­jnej por­cji chru­pek, szy­bko zła­pała je w dłonie i uniosła ręce w górę, by przy­pad­kiem pies nie rzu­cił się na jej deser! O godz. 13.25 skończyła 11 miesię­cy! I nabiła czwartego guza.