Zamyślona mama

Nie lubiłam pisać wypra­cow­ań. Najtrud­niej było zacząć, potem już jakoś zda­nia same cis­nęły się do głowy. Zdarza­ło się, że o pomoc, czyt. wyręcze­nie mnie z pra­cy domowej, prosiłam mamę. Żeby mnie zmo­ty­wować, mówiła: napisz, a ja popraw­ię. Zaz­naczam, że wtedy wypra­cow­a­nia pisało się dłu­gopisem w zeszy­cie w lin­ie i włas­noręcznie narysowanym mar­gin­e­sem, a nie na klaw­iaturze. Dziś częs­to proszę ją o recen­z­je swoich tek­stów. Rano kiedy jechałam do pra­cy, w roz­mowie tele­fon­icznej zapy­tałam: czy­tałaś może nowy wpis? To a pro­pos zacieś­ni­a­nia więzi… — To bez sen­su i nie możli­we — usłysza­łam. Nikt nie ma cza­su na takie postanowienia — szy­bko dodała. Gdy to usłysza­łam naprawdę uśmiech­nęłam się do samej siebie. Okazu­je się, że moja mama, zapom­ni­ała o cza­sach kiedy niemal w każdy week­end cała naszą czwórką jeździl­iśmy do lasu. Tam urządza­l­iśmy zawody skoków w dal, baw­iliśmy się w pod­chody. A gdy zostawal­iśmy w domu, gral­iśmy w chińczy­ka. Jak ja nie lubiłam prze­gry­wać! Dziś spędzam 9 godzin dzi­en­nie poza domem… kiedy wracam Pol­ka uwiesza się na mnie, chce roz­er­wać bluzkę, po to żeby w końcu poczuć matczyną bliskość. Jest świado­ma, że tego aku­rat nikt jej nie zabierze… potem kąpiel, piżam­ka, “szu­rum — burum” czyli mycie wszys­t­kich 6 zębów i lulu. Rano spędza­my ze sobą ok. 1,5 godziny. Najchęt­niej zabier­ałabym ją do pra­cy. Ostat­nio bard­zo intere­su­je ją kom­put­er, wie że trze­ba stukać pal­ca­mi w klaw­iaturę. Doty­ka i patrzy jaka jest moja reakc­ja. Myślę, że potrafiła­by się odnaleźć w redakcji:)

Inną zawsze intere­su­jącą czyn­noś­cią jest kąpiel, no może poza myciem czupryny, z tą kwest­ią mamy ostat­nio prob­lem. Jeszcze nie tak dawno siedząc w wan­nie  wydawała z siebie dźwię­ki przy­pom­i­na­jące “mowę” delfinów. Ter­az też brz­mi jak delfin ale jak­iś mechan­iczny. Na jed­nym wydechu robi: brrrrrrrrrrrrrrrr mod­u­lu­jąc przy tym swój dziew­czę­cy słod­ki głosik. Bez wzglę­du na to czy jest 2 zęb­nym zającem, delfinem, galop­u­ją­cym koniem (na zdj.), czy psem, którego szczekanie potrafi już udawać — kocham ją najbardziej na świecie. Cza­sem zas­tanaw­iam się, czy ona mnie też?!