Śladami Wilka i Zająca — wystawa

Kart­ki pocz­towe, książ­ki, grę elek­tron­iczną tzw. jajecz­ka, talerzy­ki, otwier­acze do butelek, a nawet zabawkowy pojazd wojskowy z wyrzut­nią raki­et.- to niek­tóre eksponaty z wys­tawy “Ślada­mi Wil­ka i Zają­ca”. Cieka­wost­ki związane z radziecką bajką moż­na oglą­dać do 16 mar­ca w Muzeum Dobra­nocek w Rzes­zowie.

Wys­tawa nie bez powodu została zor­ga­ni­zowana na początku roku. Tytułowi bohaterowie zade­bi­u­towali bowiem na szk­lanym ekranie 1 sty­cz­nia 1969 roku w odcinku pod tytułem „В городе и на пляже” („W mieś­cie i na plaży”). Ten odcinek moż­na zobaczyć na przezroczach. Wszys­tkie eksponaty związane z his­torią, twór­ca­mi i bohat­era­mi “Wil­ka i Zają­ca”.

Czy wiecie, że:

• Wiz­erunek Wil­ka z cza­sem został trochę zmieniony? W pier­wszej wer­sji Wilk miał kil­ka poje­dynczych włosów na głowie, ale z cza­sem zyskał on bujną czuprynę.
• W odcinku 10 (“Na placu budowy”) wyko­rzys­tany został frag­ment piosen­ki Pop­corn, bard­zo znanej obec­nie między inny­mi dzię­ki remik­sowi Crazy Fro­ga.
• W bajce “Wilk i Zając” moż­na doszukać się kryp­toreklam firmy Nokia. W odcinku 17 (“Na wyspie”) ban­da zająców-kani­bali oglą­da bajkę “Wilk i Zając” w telewiz­orze firmy Nokia, a w odcinku 18 (“W super­marke­cie”) Wilk wsi­a­da z Zającem do sportowego samo­chodu wyposażonego w radio Nokia.

Twór­cą postaci oraz reży­serem seri­alu był Wiaczesław Kotionoczkin. Ory­gi­nal­ny tytuł fil­mu „Ну, погоди!” w wol­nym tłu­macze­niu oznacza „Poczekaj, ja ci jeszcze pokażę!” i został zacz­erp­nię­ty z okrzyku Wil­ka, gdy na końcu każdego odcin­ka poj­mu­je, że został wys­trych­nię­ty na dud­ka przez spry­t­nego szaracz­ka.
Seri­alowy Wilk mówił głosem Ana­toli­ja Papanowa, Zają­cowi zaś gło­su uży­czyła Klara Rumi­anowa, znana także z radzieck­iej ani­macji pt. „Чебурашка” („Kiwaczek”).

Do 1986 roku wypro­dukowano 16 dziesię­ciomin­u­towych odcinków. Kole­jne dwa nakrę­cono w 1993 i 1995 roku, w opar­ciu o archi­wal­ny zapis gło­su Ana­toli­ja Papanowa. 19 odcinek „На курорте”(„W Kuror­cie”) z 2000 roku, po śmier­ci twór­cy wyreży­serował jego syn Alek­siej Kotionoczkin.

Wys­tawę moż­na oglą­dać do 16 mar­ca. Moc wrażeń – gwaran­towana!