Persona non(GRA)TATA

Nie wiem dlaczego, Pol­ka zami­ast tata, mówi “Papa”. Może to jak­iś znak, że będzie poliglotką?! Sama nie wiem. Wczo­raj po połud­niu, gdy zapom­nieliśmy już o pra­cy i obo­je byliśmy tylko dla niej, wydur­nial­iśmy się…   aż tu nagle Mała wyraźnie wyrzu­ciła z siebie dwie syla­by: TA — TA.  M. który siedzi­ał na wyciąg­nię­cie ręki, szy­bko zareagował: Co powiedzi­ałaś? Ale ona już nie powtórzyła, tylko poki­wała swo­ją mądrą główką, jak­by chci­ała powiedzieć: “To, co słysza­łeś”. Czas jest bezl­i­tosny. Ilekroć patrzę na Polkę, nie do koń­ca wierzę, że mam córkę. To tak, jak­bym śniła na jaw­ie. Trudne do oga­r­nię­cia umysłem. Choć przyz­nam szcz­erze, że uwiel­bi­am ten sen. I już nie pamię­tam “bezsen­nych nocy” z przeszłoś­ci. Ciężko przy­chodzi mi czy­tanie infor­ma­cji: “Wszedłem do gabi­ne­tu i zapy­tałem, na co cho­ru­je moja cór­ka. Lekar­ka oświad­czyła mi, że pra­wo do takiej infor­ma­cji ma tylko mat­ka — “Gaze­ta Wybor­cza” opisu­je his­torię bel­gi­jskiego dzi­en­nikarza, które­mu przy­chod­nia w Piotrkowie Try­bunal­skim odmówiła infor­ma­cji o stanie zdrowia 2,5‑letniej cór­ki. że mężczyz­na wal­czą­cy o pra­wo do spotkań z dzieck­iem, zosta­je odpraw­iony z kwitkiem”. Nie znam szczegółów ale wiem, że jedyną “bronią” mat­ki jest dziecko. Dlat­ego wiele z nas uży­wa go do gry. Odnoszę wraże­nie, że częś­ciej prob­lem wiąże się z córka­mi niż z syna­mi. Mat­ki, które wyko­rzys­tu­ją dzieci do oso­bistych roz­gry­wek z byłym part­nerem, są po pros­tu obrzy­dli­we, nierozsądne i przykro to pisać, niezaradne i niespraw­iedli­we. Świadomie krzy­wdzą własne dziecko. Ojciec też kocha, potrafi z dzieck­iem baw­ić się, uczyć, i je rozwi­jać, itd… Ja sama znam czterech mężczyzn, którzy nie mogą wywal­czyć praw do reg­u­larnych odwiedzin. Powo­dem są oso­biste oso­biste roz­gry­w­ki, żale albo zaz­drość, że facet w końcu po lat­ach od ich rozs­ta­nia ułożył sobie życie z inną. Podzi­wiam ich deter­mi­nację w walce o dziecko. Kobi­ety, opanu­j­cie się!